Ev

Mavi battaniyenin altında soğuktan buz kesmiş pürüzsüz bacaklarını ısıtıyorum bacaklarımla,

Kıyafetlerinin öksüz bıraktığı her nokta Antartika...

Soğuk, birbirimize iyice sokulalım diye kabullenmediğim cennetlerin meleklerinden üflenmiş soğuk.

Beyaz teninde dokunduğum yerler kırmızı,
Nefeslerimizden buharlı evin camları,
Üzeri kitaplarla dolu çiçek desenli koltuk,
Battaniyenin dışında kalan hayatımız soğuk.

Aynı çukurda hapsolmak için yarışan yağmur damlalarıyız bazen camda
Bazen yağmuru yağdıran teni mavi olması gereken tanrının yanında...uykuda
Bir değil , ''tekiz'' biliyorum.
Çünkü yanımda olmadığında ''hiç'' hissediyorum.

Anlaması güç aslında insan hiçliği nasıl hissedebilir ?
Birşeylerin olmaması mı hiçliktir mesela ?
Ama birşeyler var ;
Ahşap masamıza iz bırakan kahve fincanı,
Fincanın dudağınla birleşen yerinde benim kalıntılarım.
Kemiklerinin kasıklarında ki çıkıntısı,
Kasıklarında ben kaynaklı çığlıkların.

Öpmeye doyamadığım çıplak tenin.
Öpmesen olmayan çığlık yeri.